Fietstochten

Zondag 15-2-15
Vandaag ging onze zoektocht naar de Wifi verder. We hebben nu een afspraak met het hotel gemaakt waar we eerst zaten dat we tegen betaling langs mogen komen en gebruik mogen maken van de wifi. In het hotel werkt de wifi namelijk het best.
Verder hebben we niet heel veel gedaan. Toen we onze fietsen wilden regelen, verzwikte ik mijn enkel! Gelukkig kwamen alle kinderen meteen in actie en werd ik helemaal verzorgd. Met al deze liefde wordt mijn enkel zeker weer de oude.
Na het eten hebben we nog buiten spelletjes met de kinderen gespeeld. We leren de kinderen nu vooral klapspelletjes als ‘Chocolade’.

Maandag 16-2-15
Vanochtend kwam ik bij mijn fast track klas aan en tot mijn verbazing was het lokaal leeg. Wat bleek? De klas was naar het City Park gegaan toen ze klaar waren met het examen. Deze onverwachte dingen is typisch iets Birmees waar ik nog aan moet wennen, maar wat misschien wel goed voor mijn persoonlijkheid is om te leren. Leren dingen wat meer los te laten.
’s Middags heb ik lekker in het zonnetje gezeten en mijn been laten rusten.
Met The Golden House zijn we begonnen met een nieuw thema, thema kleding en het sprookje De prinses en de kikker. Hierbij zijn we begonnen met het voorlezen van het verhaal. Hierna hebben we de hoofdpersonen uit het verhaal gehaald en bekeken welke kledingstukken deze personen dragen. Tot slot hebben de kinderen zichzelf getekend met hun favoriete kleding aan.

Dinsdag 17-2-15
Ik begin al aardig te wennen aan het idee dat je klas niet komt opdagen. Vandaag had ik namelijk hetzelfde probleem. Wat bleek? Mijn klas had al vakantie. In Myanmar krijgen de kinderen eerder zomervakantie. Deze begint dus in de helft van februari. Ik kon dus weer omkeren en terug mijn bed in duiken.
’s Middags hebben we wel gewoon The Golden House les gegeven. We waren ook al bang dat deze kinderen ook niet kwamen opdagen omdat ze al vakantie hadden. Het kan wel zijn dat de groep wat kleiner wordt omdat sommige kinderen in de zomervakantie voor een periode teruggaan naar hun dorp. We zijn begonnen met het koppelen van de kledingstukken aan de tekening die de kinderen van zichzelf hadden gemaakt.
Vervolgens hebben we een spel op het bord gedaan waarbij de kinderen de naam van een kledingstuk weg veegde en vervolgens opschreven welk kledingstuk was uitgeveegd.
We zijn geëindigd met het aanleren van een nieuw lied. Een versie met kledingstukken op de melodie ‘hoofd, schouder, knie en teen’.
De tekeningen hebben we aan het eind van de les uitgedeeld.
Het leuke van deze lessen is dat er ook steeds meer jongens deel komen nemen.
Voor de avond waren we uitgenodigd bij de Bridging class. Dit is een klas waar studenten heen gaan als ze de universiteit hebben behaald om hun Engelse taal te verbeteren. Tijdens deze avond hebben de studenten van de klas verschillende dansen en toneelstukken voor ons opgevoerd onder leiding van de zus van Yi Mon, Nam Yee. Het toppunt van deze avond was wel dat de jongens uit de klas zich hadden verkleed als meisjes en hierin gingen optreden. Wij moesten natuurlijk ook mee dansen en op de groepsfoto. De jongens zijn hier zo voorzichtig met meisjes en vooral buitenlandse, blanke meisjes. Ze vragen eerst netjes of ze je mogen aanraken voordat ze je letterlijk aanraken. Heel netjes. Daar zouden de Nederlandse jongens nog een voorbeeld aan kunnen nemen.
Na nog wat gespeeld te hebben met de jongens van The Golden House was dit een zeer geslaagde avond. Leuk dat we ook contact met hen krijgen!

Woensdag 18-2-15
In de ochtend zijn we op fietstocht gegaan. Yi Mon had al twee fietsen in de aanbieding, dus moesten we op zoek naar een derde fiets.
Elke had op dinsdag een man gesproken die haar wel kon vertellen waar we de derde fiets op konden halen. Wat een zoektocht! We werden van het kastje naar de muur gestuurd.
Iedere persoon uit Myanmar kon ons wel vertellen waar we heen moesten. Er is zelfs een meisje dat in een hotel werkte ons achterna gekomen op een scooter om te vertellen waar we de winkel konden vinden. Maar helaas, ook zij kon hem uiteindelijk niet vinden.
Hierdoor besloten we een deal te maken met het meisje. Als we bij haar hotel een fiets mochten lenen voor dezelfde prijs als de man ons had beloofd, zouden we een fiets bij haar huren. Gelukkig ging ze mee op deze deal.
Het is best lastig om hier iets te vinden. Dit komt omdat er een winkel kan zijn op de hoek van de 70ste en 26ste straat. Dat is voor ons als Nederlanders helemaal niet logisch. We moeten dus veel in ons fotografisch geheugen opslaan.
Nu we dus drie fietsen hadden, konden we even een ritje maken. Het is echt een hele beleving om hier deel uit te maken van het verkeer. Overal om je heen hoor je getoeter. Soms moet je hier gewoon voorrang nemen in plaats van geven. Maar ik vond het super leuk. Ik vind het wel nog een hele opgave om de fiets van en op het slot te zetten. Gelukkig zijn hier genoeg mensen die je helpen én er niet eens van door gaan met je fietssleutel.
’s Middags hebben we ons lesje weer gedraaid bij The Golden House. We gingen verder in op de kleding van de hoofdpersonen uit het verhaal. Hier hebben we de kleuren aan de hand van ballonnen meegenomen. We pakte een ballon, bliezen deze op en schreven de kleur op de ballon. Ook hebben we het liedje geoefend en vooral geoefend op de uitspraak van de woorden. Dit was erg hilarisch om de kinderen de R en de S uit te horen spreken.
Na het eten hebben we nog karaoke gedaan met de kinderen van The Golden House. Ze zijn een groot fan van Justin Bieber en kunnen dan ook al hun liedjes meezingen. Dat het Engels dan niet helemaal goed is, maakt helemaal niet uit. Het fijne is dat de liedjes ook lekker in je hoofd blijven hangen!

Donderdag 19-2-15
Nu we drie fietsen in ons bezit hebben, kunnen de fietstochten gaan beginnen. Om negen uur begon onze eerste tocht dan. In het boekje dat we van Lena hadden geleend stond een route waarin we tien bezienswaardigheden zouden tegenkomen. We kunnen zeggen dat we er wel één gezien hebben. Kaartlezen blijft namelijk nog steeds een heel moeilijk ding in combinatie met het zien van alle weggetjes in Myanmar.
Ook de mensen in Myanmar vinden kaartlezen heel moeilijk en je mag al blij wezen als je iemand hebt kunnen vinden die of kaart kan lezen of Engels kan spreken. Wat waren wij blij toen we iemand hadden gevonden die ons de weg kon wijzen. Wat bleek? Deze persoon stond ook nog eens vermeld als taxichauffeur in het boekje.
Gelukkig mochten we zeggen dat we onze eindbestemming hadden gevonden. De Ayerwady rivier.
Om hier te komen moesten we wel eerst over een heel eng gammel bruggetje. The foot bridge. Doodeng want het leek net of deze brug zo uit elkaar kon vallen. En geloof me, in het water onder deze brug wil je echt niet vallen. Het water lag namelijk vol met afval, waar het meeste water in Myanmar mee vol ligt.
Dichtbij de bestemming lag het City park, een leuk waterpark voor de wat jongere kinderen. Sacha en ik leek het ook heel leuk om er een keer te gaan spelen.
Op de terugweg namen we de korte route en hebben we een ijsje gegeten bij de supermarkt. Dit ijs maken ze met behulp van een ijskoude plaat waar ze yoghurt en vruchten, in kleine stukjes gesneden, op leggen. Hierna smeerde ze het uit over de hele plaat en maakte er ijsrolletjes van. Erg lekker.
’s Middags hebben we weer les gegeven bij The Golden House. We gaan nu dieper in op kleine gesprekjes die de kinderen kunnen hebben met als onderwerp kleding.
’s Avonds hadden we een etentje bij zijn hotel ter gelegenheid van het afscheid van Nico. Hij gaat morgen namelijk weer terug naar Nederland. Nico bedankt voor de leuke tijd hier! Zonder jou hadden we niet zoveel restaurantjes ontdekt waar je heerlijk kan eten.

Vrijdag 20-02-15
Nu de fast track klassen zijn afgelopen omdat de kinderen vakantie hebben, wilden we ons nuttig maken voor iets anders. Omdat we zoveel aangeboden kregen, hebben we de beslissing gemaakt om met etnische kinderen elke dag een uurtje te gaan lezen in de bibliotheek.
De laatste dag van Nico was vandaag dan echt aangebroken. Samen met Yi Mon en Tsai Tsai hebben we naar het vliegveld gebracht. Nico werd vanuit de school nog uitgezwaaid door een aantal kinderen. Op het vliegveld aangekomen werden er nog een aantal foto’s gemaakt en vloeiden er wat tranen over de wangen.
Nadat we Nico hadden uitgezwaaid, zijn we op weg gegaan naar de U Bein-brug, een brug van 1200 meter gemaakt van teakhout. Dit is een van de langste teakhout bruggen ter wereld. De brug overspant het Taungthaman-meer. Net als de brug van gisteren was ook deze brug erg gammel. Ik heb een heel klein stukje over deze brug gelopen, want ik vond hem toch iets te gammel. Sacha en Elke zijn wat verder gelopen. Terwijl ik aan het wachten was, kwam er plots een vrouw naast me zitten en een andere vrouw maakte een foto van ons. Dus zelf als je alleen bent, willen de mensen met je op de foto. Ik denk dat dit nooit ophoudt. Haha!
Aan het meer hebben we ook geluncht, garnalen met mais. In Nederland zijn we gewend de garnalen te pellen, maar hier eten ze dus de garnalen met alles erop en eraan op. Hier zijn ze ook wat groter dan in Nederland. Maar onze buren hadden nog groteren. Dus wij waren al tevreden met wat kleineren.
Terug op de school aangekomen hebben we deze week afgesloten met verschillende taal spelletjes waarin de kinderen vertellen wat voor kleren ze dragen. Ook hebben we ons verlate Valentijns cadeau gekregen. Alle drie een knuffel met een neproos en chocolade. Hiervan hebben we een mooi altaar gemaakt omdat de kinderen ons zo adoreren.
Deze avond houden we even een chill avondje met een filmpje erbij.

Zaterdag 21-02-15
De loodgieters besloten eindelijk onze badkamer te maken. Dus ik ben erg benieuwd naar het resultaat.
Ondertussen dat ze met de badkamer bezig waren, zijn wij met de fiets op weg gegaan naar de markt, genaamd Zeygo. Op deze markt verkopen de mensen letterlijk alles. Van groente tot fruit. Van vis tot vlees. Er was zelfs een vrouw die ratten had klaar gemaakt. Dit zorgde voor verschillende geuren om ons heen. Elke is met wat kinderen naar de supermarkt geweest. Dit bleek een hele ervaring voor ze te zijn. Ze hadden namelijk nog niet kennis gemaakt met een roltrap en een winkelwagentje wat voor ons hele normale dingen zijn. Sacha en ik zijn verder gegaan met onze beautysalon. De kinderen weten voortaan waar onze kamer is. Ze komen zo nu en dan even op bezoek om rond te snuffelen en gebruik te maken van onder andere onze make-up. Erg fascinerend om te zien. Net nog even in de badkamer gekeken. Conclusies: Er komt geen water meer uit de kraan van de wasbak en het kraantje waar je jouw billen mee kan schoonmaken waar een lek in zat. Gelukkig komt er wel nog water uit de douche en het kraantje onder de douche. De WC spoelt ook gewoon nog door. Er liggen nieuwe tegels in en er is een klein stukje tegel weggehaald bij het afvoerputje. Wel ligt nu alles onder het stof.
Na het eten liepen we langs een boeddhistische tempel waar ze op dat moment aan het bidden waren. We waren nieuwsgierig en keken er naar. Plots kwam er een man, genaamd Romeo, naar ons toe en nodigde ons uit om binnen te komen kijken. Hij vertelde ons hoe je moest bidden en hoe het verder in zijn werking ging. We mochten ook wat komen eten. Hij vertelde ons wanneer en waar er gebeden werd. Dus binnenkort gaan we een hele mis bijwonen.

Liefs,
Sharon